RADCOWIE PRAWNI

LEGAL ATTORNEYS
PRAWO GOSPODARCZE | PROCESY CYWILNE | TRANSAKCJE MIĘDZYNARODOWE

Sąd Okręgowy w Olsztynie unieważnia umowę kredytu denominowanego

TAGI: kredyt denominowany | kredyty frankowe | pomoc frankowiczom | pomoc kredytobiorcom | unieważnienie kredytu | unieważnij kredyt |
Oceń post

Sąd Okręgowy w Olsztynie – Wydział I Cywilny wyrokiem z dnia 6.07.2020 orzekł w sprawie toczącej się przeciwko jednemu z banków z siedzibą w Warszawie, że bank ten powinien wypłacić na rzecz powodów kwotę 25 833,11 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, oraz że umowa o kredyt mieszkaniowy (udzielony w złotych, denominowany w CHF) zawarta przez powodów z bankiem, jest nieważna.

Przedmiotem pierwszych trzech roszczeń wysuwanych przez powodów zgłoszone jako główne było:

  1. zwrot części kwoty, jaką wpłacili dotychczas wykonując zawartą z bankiem umowę kredytową z pozwanym w okresie od 29.05.2009 r. do 31.10.2019 r. w kwocie 485 833,11 zł,
  2. ustalenie, iż niektóre z zapisów umowy kredytowej są sprzeczne z prawem i w związku z tym nie powinny wiązać powodów,
  3. orzeczenie o nieważności umowy kredytowej z powodu znajdujących się w niej postanowień niedozwolonych w rozumieniu art. 385 § 1 Kodeksu cywilnego.

Sąd nie miał wątpliwości, iż postanowienia umowy pomiędzy stronami przewidywały rozliczenia kredytu w walucie szwajcarskiej, a co za tym idzie, umowa stron mogła skutkować rozliczeniami w walutach obcych, a tym samym mieściła się w ramach ustawowego zezwolenia, stanowiącego jednocześnie wyjątek od zasady wyrażonej w art. 358 § 1 k.c. Umowa pozostawała i pozostaje również w zgodzie z przepisem art. 358 1 k.c., który w § 2 jednoznacznie przewiduje możliwość zastrzeżenia w umowie, że wysokość zobowiązania finansowego, którego przedmiotem od początku jest określona suma pieniężna, zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości (co ważne – orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że w omawianym przepisie chodzi o pieniądz polski, a innym miernikiem wartości może być np. waluta obca). Jak zważył Sąd, trudno uznać, aby konstrukcja umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, jednocześnie realizowanego w walucie polskiej, była w swej zasadzie sprzeczna z prawem czy zasadami współżycia społecznego. Ryzyko takiego ukształtowania stosunku prawnego obciąża bowiem obie strony.

Co również istotne, sposób ustalania wzajemnych zobowiązań stron umowy wymaga jednak oceny także w aspekcie sposobu ustalania kursu walutowego niezbędnego do przeprowadzenia tych operacji – powodowie podnieśli zarzut, że postanowienia umowy w tym zakresie miały charakter niezgodny z prawem. Jak zaznaczył Sąd sposób ustalania kursu nie został opisany szczegółowo w umowie w żaden sposób, gdyż umowa w tym względzie odsyłała jedynie do „Tabeli kursów” definiowanej jako tabela banku aktualna w chwili dokonywania przeliczeń. Wynika z tego, iż pozwany bank miał całkowitą swobodę w ustalaniu wysokości kursu walut.

Umowa stron w zakresie wykraczającym poza wybory dotyczące kwoty kredytu, waluty kredytu, okresu kredytowania, jak też wysokości prowizji i marży, zawarta została na podst. wzoru przygotowanego przez Bank. Oznacza to, że pozostałe postanowienia umowy nie zostały uzgodnione indywidualnie z powodami w rozumieniu art. 385 (1) § 1 i 3 k.c. Kluczowe są tutaj zawarte w art. 385 (1) k.c. zapisy, które stwierdzają, że o ile nie zostały uzgodnione indywidualnie, to postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, kształtujące jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami lub rażąco naruszając jego interesy, nie są wiążące.  Sąd ocenił, że wskazane przez powodów postanowienia umowy dotyczące swobodnego ustalania przez jedną ze stron umowy jaką był pozwany bank nie zostały uzgodnione indywidualnie z powodami i kształtowały ich zobowiązania w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, oraz rażąco naruszały ich interesy, a co za tym idzie miały charakter niedozwolony w rozumieniu art. 385 (1) k.c., i nie wiążą powodów.

Jak zauważył Sąd, należy zaznaczyć, że sąd odstąpił w tym zakresie od poglądów wyrażanych we wcześniejszych orzeczeniach wydawanych w sprawach dotyczących kredytów indeksowanych bądź denominowanych w walutach obcych, a przyczyną tego jest wprost z fakt związania wszystkich sądów Unii Europejskiej wykładnią dyrektywy 93/13/EWG dokonaną przez TSUE w wyroku z dnia 3.10.2019 r. w sprawie C-260/18. W ocenie Sądu wyeliminowanie postanowień określających kurs wymiany oraz brak możliwości uzupełnienia umowy kredytowej w tym zakresie skutkuje obiektywnym brakiem możliwości jej wykonania przez obydwie strony zgodnie z pierwotnym zamiarem, czyli jako umowy kredytu bankowego. W związku z tym niemożliwe jest ustalenie kwoty kredytu w walucie wykonania zobowiązania, a to, z kolei oznacza brak jednego z przedmiotowo istotnych elementów umowy kredytu wskazanych w art. 69 prawa bankowego.

To skutkuje, tym że umowa jest niezgodna z sprzeczna z prawem i z tego względu nieważna.  W konsekwencji, strony umowy które ją zawarły, powinny sobie zwrócić wzajemnie otrzymane świadczenia.  Jednocześnie zastrzec należy, że ponieważ nieważność umowy jest skutkiem powołania się przez powodów na niedozwolony charakter niektórych zawartych w niej zapisów, z czego mogli, lecz nie musieli skorzystać, w ocenie Sądu obowiązek zwrotu świadczeń stał się aktualny dopiero z chwilą skutecznego powiadomienia pozwanego Banku, że powodowie zakwestionowali omawiane postanowienia i wywiedli z tego skutek w postaci nieważności umowy. Z tą bowiem datą pozwany Bank mógł najwcześniej dowiedzieć się o woli kredytobiorców, jako konsumentów. Wynika z tego, że o ile pozwany bank na skutek dokonywania potrąceń z rachunku bankowego powodów uzyskał kwotę większą niż faktycznie im wypłacił na podstawie dyspozycji uruchomienia środków z kredytu, winien zwrócić nadwyżkę (w myśl art. 410 k.c. mówiącego, że w przypadku świadczeń nienależnych zastosowanie znajdują przepisy art. 405 i nast. k.c., które przewidują obowiązek zwrotu korzyści uzyskanych kosztem innej osoby), lub jeżeli kwota wpłat dokonanych przez kredytobiorców była niższa niż wypłacona im przez Bank, to wtedy oni byliby zobowiązani zwrócić bankowi różnicę.

W omawianej sprawie powodowie uzyskali od pozwanego kwotę w wys. 460 000 zł, a domagali się zwrotu wyłącznie kwoty, którą wpłacili na jego rzecz w okresie od 29.05.2009 r. do 31.10.2019 r., a która – według bezspornych w tym zakresie twierdzeń – wynosiła łącznie 485 833,11 zł. Wynika stąd, że na dzień 31.10.2019 r., do którego nawiązuje pozew, po stronie Banku doszło już do osiągnięcia korzyści kosztem powodów o kwotę 25 833,11 zł stanowiącej nadpłatę ponad kwotę uzyskanego kredytu. W takim też zakresie żądanie zapłaty zostało uwzględnione i zasądzone przez Sąd.

Najnowsze informacje frankowe


Sąd unieważnia kolejną umowę kredytu denominowanego CHF – BGŻ BNP Paribas Bank S.A.



Oceń post

Dnia 22 maja 2019 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w sprawie pomiędzy powodami - kredytobiorcami a bankiem BGŻ…



więcej

Sąd Okręgowy w Olsztynie unieważnia umowę kredytu denominowanego



Oceń post

Sąd Okręgowy w Olsztynie – Wydział I Cywilny wyrokiem z dnia 6.07.2020 orzekł w sprawie toczącej się przeciwko jednemu z banków…



więcej

Sąd Okręgowy w Warszawie unieważnia kredyt indeksowany



Oceń post

Przed Sądem Okręgowym w Warszawie zakończyła się w dniu 07 lipca 2020  sprawa o uznanie umowy kredytowej indeksowanej do franka szwajcarskiego…



więcej
Bazyluk | Radcowie Prawni
Olsztyn
Olsztyn ul. Wyszyńskiego 15/3

Kontakt sekretariat
tel.:508-294-857
sekretariat@leas.pl
Bazyluk | Radcowie Prawni
Piastów
Piastów ul. Warszawska 29A/1

Kontakt sekretariat
tel.:508-294-857
sekretariat@leas.pl
Bazyluk | Radcowie Prawni
Kętrzyn i Giżycko
Po uprzednim umówieniu telefonicznym

Kontakt sekretariat
tel.:508-294-857
sekretariat@leas.pl
Odwiedź nas również na:


REKOMENDACJE